Yazın En Çalışkanları

sarmalanmış içine doğuyor güneşin
tutuşturup sebepleri iki eliyle uzanıyor
eski bir çemberi ışıtmak için

gölgesi düşmüş yanıtsız sorularımın
arı kovanında sözcük yarışında
düelloya tutuşuyor içim
dışımda sandığım yaralarımla

kemiğim soğuk sızlıyor bileğimdeki dal
yapraksız
itirazlarıma sarındım üşüyorum
demiri yoğurdum günün ilk ışıklarıyla
bileklerim
kor

gölün dibi yosun üstü balık
ipler daldırıyorum sandalımdan
iki gözlü bir sığınak üç adımda geçilen
bir eşikti oysa balıkların geçidi

suyun gizemi
ve kokusu sonsuzluğun
bir tomurcuğun içinde gizlidir

çözülmeden şafak
damarında yüzdürmeden zehrini
kabına sığmayan güneş ilikliyor düğmelerini
buruşturmadan katlıyor geceyi
iliştiriyor cebine

tik taklı saatler bizim yerimize öğreniyor saymayı
tıkanan bu damar darlığından sıyrılıp
süzerek ıslığını çekiyor derinine

kalbin kapısı bellek o durunca
bağlıyor kepengini
tükettiklerimizle yaşamak kalıyor hayatı

fısıltılıydı sesin
ıslığın uçarı
yola düşerken saçların
daha kara değil miydi teninin kavkısından

tozunu almalı arada yoklamalı
avucumuzda kısalıp uzayan çizgileri
hem bilirsin denizciler
yalnız
avuçlarındaki çizgilerle evrimleşirler

daha da eprimeden savurdum içimi
iklimler eskittiği kovanından
uçtu uçtu
ipe kondu gezindi
yürüyen merdivenlerin hipnozunda

kağşamayan bir dal buldu kendine
sonra bam teline vurdu
korkutmak için yalnızlığını

sonsuz bir damar açtı
geçsin diye küçük ordular
yazın en çalışkanları…