Yazın Bittiğine Hiç Bu Kadar Üzülmedim

yazın bittiğine hiç bu kadar üzülmedim
güneşin yunus yüzünü hiç bu kadar az görmedim
kızıl saçlarını akkumlar üstünde ezerek yürüyemedim
yazın bittiğine hiç bu kadar üzülmedim

yazlar ne güzel olurdu oysa
dalgalar kıyıya inerdi
köpük başlı haylaz olanları kumsala girerdi
beyaz köpükler kumlar üstü dantela işlerdi
yazın bittiğine hiç bu kadar üzülmedim

güneş altında yanık tene düşen
billur arzuları kadeh kadeh içemedim
aşka susamışlığımı titreyen kalbin atışında dindiremedim
battı denize güneş
yüzümde şavkını renklendiremedim
yazın bittiğine hiç bu kadar üzülmedim

kendime söz geçirip ıssız uyudum geceleri
düşlere düşmemek için sıkı sarıldım yastığıma
yazdan kışa düştüm çaresiz

bu kış zor geçecek
sonunda bahar gelecek
benden geriye ne kalacak bilemedim
yazın bittiğine hiç bu kadar üzülmedim

(Ein-Kerem, Kasım-Aralık 2001)