Yazım Güz Olup Gider Şiiri - Nisari Özdoğan

Doğduğum günden beri durmadan yürüyorum.
Yönüm inişe geçti, yolum düz olup gider.
Tünelin sonundaki ışığı görüyorum.
Keder bilmez didarım, mahzun yüz olup gider.
Geçti ömrün baharı, yazı güz olup gider.

Şu yalancı Dünya'nın cazibesine kandım.
Bir adı nefis olan; şeytanıma aldandım.
Yol göründü azık yok; yandım ki ah!, ne yandım.
Pişmanlıkla ah! eden; yürek köz olup gider.
Geçti ömrün baharı, yazı güz olup gider.

Görünen cüz içinde, zerrede bir daneyim.
Yoklarda ben arayan, belki bir divaneyim.
Kimler yok, bir tek kim var, peki ama ben neyim?
Cevapsız kalan sorum; dilde söz olup gider.
Geçti ömrün baharı, yazı güz olup gider.

Ömrü boşa geçirdim, gayem nedir bilmeden.
Tefekkür için zaman, bulamadım gülmeden.
Gafletten uyanmadım, yolun sonu gelmeden.
Varlığa giden yokluk, bende öz olup gider.
Geçti ömrün baharı, yazı güz olup gider.