Yazıldığı Gibi Okunmuyor Aşk

anladım ki: herkesin kendine göre bir boşluğu var,
anladım ki her boşluk bir başkasınınki ile dolar *

peşime düşeli tam yirmi gün oluyor usta birer katiliz hedefini şaşırmayan, birbibirimizi öldürüp duruyoruz günlerdir. başka bir gezegendeyiz, düştüğümüz yeryüzü hüzün. ayın rengi soluyor, yeni bir yangınla uyanıyor gece. aklımın duvarlarına dokunuyorum; burukluğunu soluyor nefes nefese kalbim. yerini değiştiriyorum sürekli, bir çarşaf gibi katlıyorum özenle.

odadan odaya dolaşıyorum, uyuduğumuz yatağın kıvrımlarında. ekip biçmişiz birbirimizi, dalgın dalgın topraklarımızı seyrediyorum... söylesene, sevip mi özledik, özledikde mi sevdik. ne alıngan bir tanıklık bu! günler geçiyor; kapaklanıyorum içime; bir kurt sürüsü uluyor, ısırdı ısıracak saçlarımdan! uykum geliyor, yatağa uzanıyorum çürüğe çıkarılmış bir silah sanki ismim, kanayıp duruyorum...

en sevdiğim dört kitap başucumda, uykusuzluğum tanıktır biri senin isminle başlıyor.kimliksiz bir yarayla uyanıyorum odadan çıkarken… işe giden insanlar gibi hayattan vazgeçmiş bir edayla yürüyorum caddelerde, sanki baktığın her yerdeyim. kan sızıyor yürüdüğüm yollara... ne babanın adını bilirim, ne bacama konan martıların ölüm tarihini. davacıyım artık kendimden, hüznün cesedime dolanacak fırsat kolluyor, son sözüm dinamit kuyusu olacak sakın...

beş gün oldu cam kenarında uyuyorum, nefesim buz kalıbı. çıplak tenim ahşabı sarmalıyor, içimde kullanılmamış bir bıçak sırıtıyor. elimi uzatsam dikenli tel sesin. günlerimi sürüklüyor sahte bir hevesle güneş, uyudukça hastalık kuruluyor gölgemle hayat arasına; gurbet gibi! sesimi kilitliyorum telefonlar çalıyor sürekli yapış, yapış. ölmüş bir görüntü var aklımda, duvarların serinliğine ismini kazıyorum...

bedenimi uyanık tutan ne varsa sulara gömüyorum, anlıyorum ki ancak bir acı uyanık tutabilir bizi bu kadar çok, yazıldığı gibi okunmuyor aşk