Yazılarım: Kötü olmak için sebep yok (498)

Bundan dört yıl kadar önce Kdz Ereğli CHP ilçe merkezinde. O günlerden tanırım Mustafa Abiyi. Sevdiğim, saydığım, simidimizi paylaştığım bir abim olmuştur kendileri. Aslında abim değil babam yaşındadır. Saygı gösterdiğim biridir. Hal- hatır sorduğumda, abi bugün nasılsın dediğimde bana hep,

_ Kötü olmak için bir sebeb yok, derdi. Yok demi abi, derdim. Yok... Derdi. Bu hayata hep pozitif bakan negatifi hayatından hayat felsefesinden çıkaran abimin bu cevabı hoşuma giderdi. Ne güzel. Gel zaman git zaman oradaki işimden ayrıldım. Sevdiğim, saydığım abi/ ablalarımdan ayrı düştük. Mustafa Abi ile yolda karşılaştığımda hep eski cevabını verdi.

_ Nasılsın abi,

_ Hala kötü olmak için bir sebep yok...

_Yok de mi abi...

_ Yok...

Bu diyalog aramızda böyle süregeldi. Her defasında verdiği cevap aynıydı. Pozitifliğin de bu kadarı her yiğidin harcı değildi. Hani CHP' lisiniz. Ve iyimsersiniz. Ve şikayet etmiyorsunuz. Ve dert yanmıyorsunuz. E yani bir yanmazsın, iki yanmazsın.

Evet dört yıl olmuş Mustafa abimi tanıyalı. Dört yıldan sonra bugün yine karşı yoldan geliyordu. Ben yine o sorumu sormaya hazırlanıyordum. İçimde onu görmenin neşesi vardı. Birbirimize iyice yaklaştık...

_ Nasılsın Mustafa abi bakalım. Hala kötü olmak için bir sebeb yok mu? Bu soru her gün şehitler verdiğimiz bir zamana dek gelmişti. Artık kötü olmak için bir sebeb olmalı değil miydi... Diyordum içimden... O

_ Biliyorsun işte hala kötü olmak için bir sebeb yok dedi, yine gülümseyerek.

_ Yok mu?

Ayrılırken kendi kendime dedim. Evet kötü olmak için kendini kötü hissetmek için hiç bir sebeb yok. YoK. Yoktu işte. Bendeki Jeton biraz daha ilerleyince düşmüştü. Arşimet gibi büyük bir keşif bulmuştum sanki. Evet bir sebeb yok. Birden fazla valla! Dünde bugün de: :))
12 EYLÜL 2011