Adım İbrahim Arslan... Adım adım giderken yolumda: arkama baktığımda ne yolun başını, önüme baktığımda ne yolun sonunu göremezken; elimden tutan, yüreğimden tutan, gölgemden tutan yok iken biri, sessizliği bozmak için konuşmak gerekiyorken ve tam sözün susmama noktasında susup kalmışken, herşeye yeniden başlıyordum. Üç insan yaşıyordu benim bedenimde. Ve ben diğer ikisini de kendimi de tanımıyordum bazen. Hepsi, herşey birbirine karışmıştı...
Yolun sonunda ne var biliyor musun?
Neyin yolunda gidiyorsan: O!
...
Bir deniz bekliyorduk. Duvara çarpıp ölmesi gibi
özgürlüğüne uçan bir kuşun. Anlamın
düğüm olduğu zamanlar. Bütün yaraları
denedim. Ağzımda kan tadı. Saklanacak
o su kıyısı uzakta. Dağıldım
yaşlandığım yol için. Hangi çağa gittiysem
Devamını Oku
özgürlüğüne uçan bir kuşun. Anlamın
düğüm olduğu zamanlar. Bütün yaraları
denedim. Ağzımda kan tadı. Saklanacak
o su kıyısı uzakta. Dağıldım
yaşlandığım yol için. Hangi çağa gittiysem
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta