Adım İbrahim Arslan... Adım adım giderken yolumda: arkama baktığımda ne yolun başını, önüme baktığımda ne yolun sonunu göremezken; elimden tutan, yüreğimden tutan, gölgemden tutan yok iken biri, sessizliği bozmak için konuşmak gerekiyorken ve tam sözün susmama noktasında susup kalmışken, herşeye yeniden başlıyordum. Üç insan yaşıyordu benim bedenimde. Ve ben diğer ikisini de kendimi de tanımıyordum bazen. Hepsi, herşey birbirine karışmıştı...
Yolun sonunda ne var biliyor musun?
Neyin yolunda gidiyorsan: O!
...
Bir nisan akşamı,serin bir günün,
Şark'ın bu sevimli,güzel köyünün
Cenneti andıran bir akşamıydı.
Sizi ilk balkonda gördüğüm gündü,
Yüzünüz sararmış gibi göründü,
Devamını Oku
Şark'ın bu sevimli,güzel köyünün
Cenneti andıran bir akşamıydı.
Sizi ilk balkonda gördüğüm gündü,
Yüzünüz sararmış gibi göründü,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta