Adım İbrahim Arslan... Adım adım giderken yolumda: arkama baktığımda ne yolun başını, önüme baktığımda ne yolun sonunu göremezken; elimden tutan, yüreğimden tutan, gölgemden tutan yok iken biri, sessizliği bozmak için konuşmak gerekiyorken ve tam sözün susmama noktasında susup kalmışken, herşeye yeniden başlıyordum. Üç insan yaşıyordu benim bedenimde. Ve ben diğer ikisini de kendimi de tanımıyordum bazen. Hepsi, herşey birbirine karışmıştı...
Yolun sonunda ne var biliyor musun?
Neyin yolunda gidiyorsan: O!
...
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman