Yazılarım: Anacığımın Kokusu (714)

Anacığım...

Gökyüzünde bir kaç bulut ayırdın mı bana, gecesinde üç- beş yıldız sakladın mı benim için. Ağacında benim için kaç meyva var, kaçı tatlı, kaçı acı... Bir sende var ne varsa anacığım yeryüzünün tüm mutluluğu. Bir sen yoksan her şey olsa ne! Neye yarar...

Anacığımın kokusu yokmuş hiçbir gülde. Sanki 'Cennetmiş O' ölmeden gidilen. Ya da cennete götüren yolmuş o. Annem...

Sana duyulan özlemim ne büyük benim. Sanki okyanus. Sanki dünya, sanki şu evren, sanki kainat kadar muamma. Ve biliyorum yok beni anlayabilen.

En güzel kelimeleri sana sakladım. Yazmadım bu 'güne' kadar... Sana neler yazmak istediğimi olsun duy artık. Bu içimden geçen kelimeler gelsin kulağına. Ölme, ölme anne o gün... Benimle kal. Yaşat beni de, yaşayayım çocukluğumu, daha çocukluğumu yaşatmadan ölme! Öldürme beni de...

Nasıl bir duam olmalı ki getirsin seni bana...

Nasıl bir yola gireyim ki sonun da sen çık karşıma.

Nasıl bir koku ki sende ki yok hiçbir çiçekte ve hiç bir gülde!

Nasıl bir anne sevgisi ki bu hep büyüyor, hiç küçülmüyor yüreğimde...

***

Kapıdasın anne...

O gece, o günün gecesinde yine kapıdasın. Durma o kapıda, o kapıdan girecek olanı bekleme anne!

Yakma beni de kardeşlerimi de. O geceyi yaşama, yaşatma bize ve ey baba!

Şimdi neredesin anne!

YA nerede babam biliyor musun!

Bu öykünün tek kahramanı var, sen. Ve diğer kahramanlarını da sen doğurdun, sen emdirdin ak sütünle. Ve sen sebep oldun bu öyküyü yazmama.

Anacığım...

Nerdesin sen, gelsene artık. O kadar özledim ki seni. Alsana beni de Azrail adlı emir kulu. Emir gelmedi mi hakkımda. Bu yangın o kadar büyük ki... Ne sönecek, ne küçülecek her geçen gün! Hep büyüyecek benle...