Çocuktum, bir gün kulağıma o günden sonra uzun yıllar ruhuma işlenecek derin bir nakış gibi bir şarkı ilişti. Orhan Gencebay diye biri “Yazıklar Olsun” diye hayattan yediği tokatlara sitem ediyordu. Çocuktum ama anlıyordum ki insanlığını kaybedenlere, taşlaşmış kalpleriyle karanlık dünyalarda yaşayanlara sesleniyordu.
Günler ayları aylar yılları takip etti ve büyüdüm. Hayat beni de kula kulluk eden insanlara, gözyaşları akan yığınlara bakıp kahkaha atanlara “Yazıklar Olsun” dedirterek defalarca haykırttı.
Yaşadıkça bu şarkıyı da ki her satırı adeta yaşamaya başlamıştım. Hasret çeken bir gönlün acı ve derin yaralı bir kalbin sahibi oluyordum günden güne. Bir gece kayan bir Çoban Yıldızına seslenip “Bu dertleri, ızdırapları ben mi yarattım? Günahın zevk oluşuna, vefanın yorgunluğuna, düzenin bozuluşuna ben mi sebep oldum?” diyerek hayatımı sorguladım.
Yahu söyler misiniz hasret çeken gönül neden hep benim olsun? Neden bu dertlerin yükünü hep ben taşımak zorundayım? Her sabah uyandığımda, içimdeki boşluğu dolduracak bir umut ararken, neden her defasında hüsranla karşılaşıyorum? Neden her geçen gün, bir diğerinin aynısı gibi, aynı acıları, aynı yalnızlıkları, aynı umutsuzlukları getiriyor? Bu dünyada sevdiklerimden uzak kalmanın, hasretle yanıp tutuşmanın neden hep bana düştüğünü anlayamıyorum. Her adımımda, her nefesimde, yüreğimde sevdiklerimin hasreti taşımak zorunda kaldığım bir yük neden! neden! Neden!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta