Yazık Oldu Şiiri - Nizamettin Ergül

Hayatının baharındaydı
Körpe kuzuydu daha
Acımadılar o masum haline
Kıydılar gülyüzlüme
Bakmadılar bile gençliğine.

İki yakası bir araya gelmek bilmedi
İlmik ilmik eriyip gitti
Zoraki tutuldu kafeslerde
Baş kaldırmayı bile beceremedi
Haykıra haykıra yok olup bitti.

Haftalarca saçı taranmamış
Yüzü suya hasret gitti
Çatık kaşlarının altında
Masumca hoşçakalın deyip gitti

Şerefsiz dünyanın oyununa yenilmişti
Geleceği alındı ellerinde
Ahı kaldı sazın tellerinde
Hak yerini bulacak elbet günün birinde.

Beyaz kefen içinde
Beklenilen yere doğru gitti
Yapraklar çabuk döküldü
Anan seni ne zahmetle büyüttü
Soysuzlar un gibi bedenini öğüttü.