Yazık Oldu... Şiiri - Nesrin Pekinsel

Ben; SAKIN ATLAMAAA derken.... Yazık oldu sana.
Kimbilir hangi düşüncelerle, hangi ağır ruh durumun,
Ve hangi içinden çıkılmazlarınla,,,
Başın ellerinin arasında, beyninde yaşamın bütün yüküyle,
Ne kadar zaman oturdun o duvarın üstünde?
ANLATABİLSEYDİN... ANLAYABİLSEYDİK SENİ.

Kimler harcadı sevdalı gönlünü,
Kimler eskitti tenini, bedenini
Kimler incitti o genç kız yüreğini de, kırılıp kaldın?
Değmedi be değmedi, hiçbir şey için
Hiç kimse için değmediiii... DEĞMEZ! !

Yanında olabilseydim, yetişebilseydim...
"Ölümden başka her şeyin çaresi var" derdim sana.
Söylediklerimi sıradan ve önemsiz bulup, tepkisiz kalsan da,
Boşluğa bakan gözlerinden akan yaşlar ele verirdi seni.
Yalnız ağlamazdın en azından,
Beraber ağlardık senin umutsuzluğuna,
Senin bitişine, yok oluşuna senin.
BİR AĞLAYANIN OLURDU BE... BİR AĞLAYANIN.

Yanında olsam, yine de atlardın belki,
Bırakırdın kendini boşluğa, karanlığına.
Yokluklarına yenilir, giderdin...
Tutamazdım ellerinden, yüreğinden seni,
Kazağının ucundan bile tutamazdım.
Kayıp giderken parmaklarımdan,
Sadece sesim yankılanırdı duvarlarda...
Kulaklarında SAKIN ATLAMAAA diyen sesim kalırdı.

YALNIZ ÖLMEZDİN BE.... YALNIZ ÖLMEZDİN.

5 Mayıs 2010