Kıpkızıl bir deniz düşün istiyorum.
Güneş kararırken aranan hakikatler,
İçime doğan yoğun özlemi Hisset istiyorum.
Dönüp duran bir değirmeni hayal etsen.
İnsanlara nasıl umut olduğunu anla istiyorum.
Bir insanı üzdüğünü düşünsen,
Asla incitmek istemediğin birini.
Yalvarmak istediğini hisset,
Elinden birşey gelmez gibi davranıyorsun.
Ama benden daha iyi bildiğin birşey var.
Sadece zamanını boşa harcıyorsun.
Hiçbir amacın kalmadığını biliyorsun.
Asfalt yolun kenarında açan,
O gördüğün beş, on papatyadan,
Seni aralarına almasını istiyorsun.
Şimdi kıpkızıl bir deniz düşün.
Bir kayıkçısın ve ufka bakıyorsun.
Kıyı artık çok uzakta.
Neden geri dönesin ki?
Huzurun içine dolduğu an anlıyorsun,
Seni bekleyenler olduğunu biliyorsun.
İnsanlar seni her bıraktıp gittiğinde,
Kendini sorumlu tutmaktan sıkılmadın mı?
Herkes bırakıp gitmeyecek emin ol istiyorum.
Uzattığımı düşünüyorsan yanılıyorsun,
Seni umursayan insanları,
Sevdiğin insanları kaybetmekten korkuyosun.
Bunu en iyi sen biliyorsun.
Eline aldığın kalem ve kağıt,
Şu oturduğun masa senin en büyük sırdaşın.
Ama artık hislerini açmalısın diyorum.
İnsanlara değil, uçsuz bucaksız denize,
Konuşmana gerek yok bunu yapmak için.
Sadece ufuk çizgisine bak ve şunu söyle:
Kendimle alakalı hakikati ben artık biliyorum.
Kayıt Tarihi : 17.1.2020 08:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanların dertlerini dinleyip sorunun hep aynı çerçevedev dışarı taştığını fark ediyor insan. Dünyada basit bir insan için kendini heba eden insanlar. Burada sevdadan bahsetmiyoruz. İnsan sevmediği, aşık olmadığı biri için kendini bu kadar heba etmemeli diyorum.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!