Yazık Şiiri - Ali Sungur Özkan

Daha dün geçtim o yollardan
Hala dün gibi anılarım capcanlı
Silinmemiş haylazlığı çocukluğumun
Duruyor çamurlu ellerimin izleri duvarlarda

Ne kadar severdim uçurtmaları izlemeyi
Ve ne kadar isterdim bir uçan balona sahip olabilmeyi
İsterdim kuş gibi havada süzülerek gezinmeyi
O zamanda hasrettim şimdi de yanıyorum işte…

O yollarda, o sokaklarda yürüdüm yine
Tanıyamadım önce donakaldım yerimde
Bizim ateşe verip söndüremediğimiz
Söndürmek için tutuşarak büyüklerden yardım istediğimiz
Tarlamız; koca bir site olmuş ne yazık
Ben orada ne hayaller kurardım küçük kafamla
Ne planlar yapardım, cinlere parmak ısıttırırcasına
Çocukluğumun da betonlar arasında kalması
Beni biraz daha yapmacıklaştırmaya başladı sanki yazık…

Top oynadığımız kız meslek lisesinin bahçesini gördüm
Daha doğrusu göremedim, gözlerime inanmak istemedim
Sabahtan akşama kadar top oynadığımız
Terden sırılsıklam olup köpek gibi susadığımız
Topumuzun yola kaçıp defalarca patladığı
Bahçemizde; yoktu artık, beton yığını olmuştu
Çocukluğumun cilveli anıları hafızamda soluklaşıyordu
Sanki hatıra bile bırakmak istemezcesine silikleşiyor
O da elveda diyordu bana, çocukluğumun masumluğundan elveda…

Sonra ağabeyimle beraber gittiğimiz ortaokuluma bakıyorum
Virane bir vaziyette, herhalde tadilatta diyorum
Öğreniyorum ki o da başka bir binaya taşınmış
Daha doğrusu anılarım geçmişten daha bir geçmişe taşınmış
Uzaklarda parıldayıp, görülmesi çok zor yıldızlar gibi
Hatıralar donuklaşır artık bu yorgun yüreğimde
Kimse duymaz hasrete attığım onulmaz çığlıklarımı
Çünkü yankı yapacak bir geçmişi bile yok artık sözlerimin, yazık…

Daha dün geçtiğim o yollarda
Dünkü anılarımı buldum sandım
Yalnız bir şeyin çok iyi farkına vardım
Silinmiş duvarlardaki izleri çamurlu ellerimin
Ve kalmamış izleri haylazlıkları çocukluğumun
Yazık, tutunamamak maziden geleceğe uzanan bir dala
Ve uzanamamak şimdiki zamandan dünkü yollara, yazık…