YAZICI TAHİR
Uyandı, saatine baktı. Ancak yetişirdi. Güneş; yatağından kalkıp gelmiş, onlar uyurlarken aralarına girmişti. Başını annesinin göğsüne dayamış, mışıl mışıl uyuyordu. Zeynep derin bir uykudaydı henüz. Tahir ellerini karısının yüzünde ve saçlarında dolaştırdı, okşadı. Zeytinburnu’nda bir gecekondunun küçücük odasında, kuzine sobasının başında görüşmüşlerdi ilk. Soğuk bir şubat akşamıydı. Siyah, up-uzun saçları vardı Zeynep’in. Kocaman kara gözleri nasıl da hüzünlü bakmıştı kendisine? Bir hoş olmuştu. Daha sonra toparlanarak demişti ki O’na: “Burası İstanbul. Elektrik dahil çoğu şey var. Ama ben bu yıl öğretmen olup köylere gideceğim. Türkiye’nin neresinde, hangi köy olur belli olmaz. Yolu, okulu, ışığı olmayan bir köy de çıkabilir karşıma. Orada, karda kışta aylarca mahsur kalabiliriz. Bu durum yıllarca da sürebilir. Bunları bilmeli, ona göre karar vermelisin. Zeynep’ te ürkek ürkek: “Ben de alışığım zorluklara… Fark etmez.” Diye yanıtlamıştı.
Daha dün gibiydi ama işte yer yer kırlaşmağa başlamıştı saçları Zeynep’in. Kolay değildi üç çocuk doğurup, büyütmek “ Şimdi bunları düşünmenin sırası değil, bir an önce kalkmalıyım.” Diyerek Zeynep’i dürtükledi.
Tamamını Oku
