Yazı 061 Cehalettenmi Şiiri - Necdet Erem

Bismillahirrahmanirrahim

Biz emaneti (aklı, ilmi, iradeyi Allah’a iman ve itaat; nefis ve hevayı, isyana ve inkâra vesile olabilecek imtihan için) göklere, yere, dağlara teklif ettik de onlar bunu yüklenmekten kaçındılar. Zira sorumluluğundan korktular, ama onu insan yüklendi. İnsan (bu imtihan emanetinin önemini idrak edemeyip hakkını gözetmediğinden) cidden çok zalim, çok cahildir.
Ahzab 33/72

Ey gafil nefsim ve ey nefsim gibi gaflet içinde yaşamaya talip olan dost, sen, Allah’ı her şeyden ve herkesten çok sevdiğini söylerken, bunca dünyevi sevgililer arasında O kutsal sevdaya ihanet ettiğin;

Emirlerini ihmal, yasaklarını ihlallerinin karşılığında tehdit edildiğin cehennem azabından korktuğunu iddia etmene rağmen, emir ve yasaklarını hiç dikkate almadığın Rabbine, sorgu gününde verilecek cevapların hazırmı?

Ne hikmetse, gaflet içinde yaşarken cennetle müjdelenmiş olan “AŞERE-İ MÜBEŞŞEREDEN” daha sevinçli, daha emin, daha pervasız görünüyor ve daha rahat davranıyorsun.

Bu pervasızlığın, bu korkusuzluğun, ihsan makamındaki kâmil imanının, salih amellerinin, Allah’a sonsuz muhabbetinin,
Resulüne itirazsız itaatinin, Kur’anına bağlılığının vermiş olduğu özgüvenden mi kaynaklanıyor?

Yoksa her gün birkaç dostunun ölüm haberi ile irkilmene rağmen, yukarıda nakletmiş olduğum ayette ifade edilen cehaletinin verdiği cesarettenmi? Nefsini ebedi cehennem azabına mahkûm ederken, kendini ölümsüz zannetme zalimliğindenmi?

Acaba hangisi?