Yol uzadı, hasret yaklaştı…
Gurbete çevrildi gözyaşlarının firarı.
Memleketimin ufkunda gözlerimi gezdirirken
Sana aitliğim…
Sahipliğim…
Kalp atışlarının ayazında
Çorak bir topraktaki mola sancısı…
Denizden öte bir kente düştü,
Yağmur damlası…
Sevindirdi mezarındaki ölüyü.
Yüzyıllardır benimle gökyüzü
Kalıp tüm şehirlerime ilahlık eder.
Yüreğimde kale burçları,
Düşman gibi o semaya hudutlar çeker…
Yazgım alnımda bin yıldır raks eder.
Mabetlerimde yere sürtünüp susarak.
Onun gölgesiz illerini de görürüm.
Bekler dileklerini avuçlarında çoğaltarak.
- Belki ikimizi de serinletmeye yeter.
Kaderim gibi oda,
Belki bin yıldır.
Kurumuş topraklarını benimle sulamak ister
Oysa neden içimde, güneşe dökülmek ister
Tüm nehirler…
Fütusuz,
Şartsız,
Aşkla akarak…
Ve ardından sürükleyerek,
Bir umut kadar toprak.
Vakit gelir yol biter,
Güneş kapatır gözünü, söner
Kalanlar dahi terk eder,
Bir tek vefakar sema kalır,
Memleketimin değişmeyen yazgısına ortak…
18.02.10.
Özge ELDEMİR.
AYDIN
Kayıt Tarihi : 27.2.2010 00:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!