Yazgı Şiiri - Volkan Hacıoğlu

yere düşen bir makasın rastgele açılması
değil miydi yazgının yollarımızı ayırması

gölgeler gölgesi Zaman, ey sonsuz boyut!
ışıklar kapandıkça genişleyen karanlık
bulutların beklediği yüksek gökyüzünde
hiçbir şey yeni değil, hiçbir şey

eşiğindeydim aşkın, ölümün, sonrasızlığın
yalaz yalaz iki değirmiydi gözbebeklerim
o başka bir şeydi, daha büyük, daha iyi
görkeminin girdabına kapıldı gençliğim

istesem sarılabilirdim yalnız gövdesine
değdirebilirdim dudaklarımı dudaklarına
üzerine kar yağan bir ağaç kadar sessiz
bir düşüncesi vardı tek ben anlardım

bozulmazdı büyüsü doğaüstü güzelliğinin
çelik çerçevesinde bir resim nasıl durursa
hiç ölmeyecekti aramızdaki eşsiz uyum
hep o duvara vuracaktı güneş odamızda

hep uzakta kalacaktı korku usumuzdan
yüreğimizdeki tansığın Tanrı’sıyla yüce
kutlu, erdemli, erinç içre bir yaşam...
yoğaltıcı değil, yaratıcıydı sevgimiz

her şeyin bir nedeni, bir sonucu vardır ya
oydu bütün nedeni vazgeçilmez aşkımın
mavi mevsimlerin geçtiği masallarda
o olacaktı sonucu, kaçınılmaz ayrılığın

esenliğini yitireli çok oldu usum
yalnızlığın muskası hâlâ koynumda
onu ölmeyeceğim güne dek saklayacağım
bir umut için, bir umutla...