YAZGI Şiiri - Mehmet Davran

Balçıkla yoğrulan yağmuru, çılgınca esen rüzgarı,
Sararıp solan, sonsuz sanılan baharı,
Ölüm kokan nameleriyle dinletiyor,
Selvi ağaçları, o eşsiz şarkıları.
Yaşlı bir bedevi sunarken acı bir tebessüm,
Bir gülücük, kahkaha cılız bir ses,
Sıcak çöl kumlarında serap dibi,
Yağan ilk karın ılıklığında duyulan senin,
Evet senin sesin gibi,
Her gece sensizliğe meydan okuyup,
Her gece sonunda mağlubiyetin o eşsiz tadına varansa,
Benim.
Evet, benim gibi ağlardı,
Sevmeyen sevgiliyi, seven sevgili.
Son bir kez dönerek sözünden doğruya,
Ayrılığı affetmeyen sevgilinin katipliğini,
Kalpsiz bir kadın yaparken,
Ayaklar altına alınan gururu yücelten söz,
“ Seni seviyorum ” demekti.
Hayata sunulan yeni bir serüvenin,
İlk macerasının erişilmez noktasında,
Uzatılan yardım eliydi sevgi,
Beraber sunulan yazgının ilk düğümü.

Seviestet.