Yazgı Şiiri - Yavuz Bayram Çalışkan

Gün ikindiye sallanırken elli sefer üzülür
Alaf alaf hülyasına, kükreme ateş dünyasına,
Kaçar mı gözünden ufuktaki kadehlerle günü batıran yüzler
Ölseydi de bu acıları çekmeseydi,
Ağaç olsa kururdu, erirdi taş olsa.
Gür sularla düşmek kalkmak gelir içinden
Sevemedi karanlıkları birde onsuz akşamları
Denizin mavisini, doğanın yeşilini alanları,
Ağlarını geremedi, oltalarını atamadı,
Tuhaf bir yazgı!
Doğuyor, büyüyor, yakıyor ve,
Eceliyle ölüyordu her gün insanımsı.
Duramaz, durduramaz hiç kimse bu düzeni,
Ne inanan ne de inanmayan, gücü yetmez.
Süzülür gider yarınları getirmeye,
Trenleri raylar götürür, vapurları denizler, okyanuslar.
Arabaların bir yolu vardır elbette.
İnsanların yaşanacak ve ölünecek bir dünyası.
Güzel olan buydu belki de,
Her gün yeniden gülümsemek.