Yazgı Şiiri - Neşe Ersoy

I
buklesinde bir solgun çiçek
tutarsız sevdalara koşumlu
avucu dünden yazgılım

II
bekleseydi şehirler, gitmeseydin
sevinseydim bayramlık çocuklar gibi
içi gülseydi gözlerimin
uçsaydı sevdamın yaralı kuşu
kaç bahar görür ki bir yürek
cemre düştüğünde
... yeşerseydi yüreğim

III
mevsim tanımaz fırtına dediğin
ha şubat ayazı, ha temmuz sıcağı
bilir vaktini
tükenmek varsa anlamsızlıklarda
akanak bulmuyorsa sevi
ben de bilirim sessizliği
bilirim... çağlayanı gözümde tutmayı

oysa en divanesi yüreğim
rüzgar bekleyen en suskunu nehirlerin
ceremeler çekiyor sessiz
hangi kıyıya varsa öksüz
hangi bahara aksa çöle dönüyor sensiz

IV
ne gitmelerin ayrılık, ne dönmelerin kavuşma
güneşi saklı günlerin vurgun müptelâsıyım
bilemezsin nasıl yakar içimi
elini avucunun tam ortasından
öpüp koklamanın,
hele de yüzümde gezdirip
seni seviyorum demenin özlemi

V
yine tadı tuzu yok
yazgısının önünde
yine yaprak misali bedenim

VI
batıyor gün, aklıma düşüyor
yüzün, ellerin
ağarmaya yüz tutmuş saç tellerin
aklıma düşüyor
yaşanmış bit(me) miş her şey
kaşların kalkıyor hafifçe
sözcüklere ihtiyacımız yok
seni bu gece her zamankinden çok...

nasıl yaşar bir sevi, nasıl korunur
ölür mü sonra?

ışıklar yanıyor, sevgili sesi...
belki bir dost
usul usul, ellerimden... yitiyorsun

VII
bir abide başımda
adına özgürlük dediğim
yalnızlığın gururu

VIII
gün ağarıyor
benden gayrısına selâm
benden gayrısına sevda var

(damar dergisi, mayıs 2005)