Yazgı Şiiri - Selahattin Koca

Yeniden kalemle buluşup seni yazmalı,
İçimde birikenlere koca orman az kalır.
Her ne kadar istemese de
Ben etrafında pervaneyim o yâr'ın.

Elimde tütüyorsun elden gelen dilde.
Bir aldım bin verdim, bir fazlaymış binden.
Benimle olan hatıraları silme,
Bana ver; görüşmüş oluruz hem.

Gülüşünde açan çiçekleri özledim,
Bahar bile çekinip gelişini gizledi.
Mantıken böyle olmalı,
Başka nasıl açıklarım gözümdeki seli?

Duyanlar anlamaz, tezat der.
Senden sonra yolum belli: melamet.
Bilmiyorum aklın sana ne söyler;
İyiler kalsın, kötüyü tez at; gel.

Kavuşmamız önemli bir mevzu.
Boşa konuşmuyorum; bilgiler mevsuk.
Ya da şöyle anlatayım: sen gelirsen
Oluşacak aklımla kalbim arasında sulh.

Söylediklerim kafanı karıştırmasın;
Başrolde sen ve ben, gerisi fasıl.
Sen bağır, bırak dünya fısıldasın.
Sesini duymak istiyorum açıkçası.

Tüm önceliğim sende, birincisin.
Yıldızları kıskandırır gözlerinin incisi.
Koca evren diz çöker önünde çelişkisiz,
Yazılı olan tüm kuralları değiştirip.

Sana diyeceğim: kendini hafife alma.
Hatan, yazdıklarımı latife sanman.
Diyelim farazi, diyelim hepsi saçma;
Peki o hâlde niye vazifem yazmak?

Senin adın geçmeli her hikâyede,
Her nesil seni mutlaka dinlemeli.
Bir ben kaldım burada aklı selim,
Geleceğini düşünen bir meleğin.

Işıklar içinde uyu, sol yanım.
Parçasısın elbet büyük bir planın.
Zihnim yavaş yavaş bulanır
Gerçeğe doğru atarken bir adım.