Yazgı Şiiri - Macit Kuruçay

Anam anam anam diyerek
ağlıyordu garibim
alnından yukarı doğru sürekli
sağ ayasını bir zımpara gibi bastırarak
ve parmaklarının arasında
kömür karası kısa saçlarını kaldırarak
anam anam anam diyerek ağlıyordu garibim
sanki alnındaki çirkin mübrem yazgısını
bastırdıkça siliyor
sildikçe daha çok bastırıyordu
sonda takılıydı sondasını unutmuştu
arkasından bir vatoz gibi dipten en dipten
bembeyaz fayans yüzeyde sürünüyor
garibimi peşi sıra ağır ağır tâkip ediyordu
etten koltuk değneği olmuş ağabeyine
döndü ve dedi ki
ölecekmişim ağabey
doktorla konuştuklarınızı duydum
ölecekmişim of anam of dedi ölecekmişim
daha ben kaç yaşındayım
filhakîka gencecik dal gibiydi
ağabeyi yok oğlum dedi
yüzünü sola dönerek
alt dudağını üst dudağını kanatırcasına
ısırarak emerek sessiz sessiz ağlıyordu
ağlamıyordu aslında
kanlıca gözlerini sel götürüyordu
metânetini koruyup kardeşine tekrar dönüyor
saçlarını okşuyor
başından öpüp ciğerine bastırıyordu
sonra sessiz sessiz tekrar ağlıyordu
hiçbir şey hissettirmiyordu ağabey
fenâlaştı sonra garibim
uzandı hastanenin üç kişilik oturağına
nefes alamıyordu
doktor doktor doktor
birinin elinde sedye
koştur koştur iki hasta bakıcı bir hemşire
peydâ oldu hemencek
en arkadan ağır ağır soğukkanlı gelen doktordu
dört oldu
bir ambulans telâşı ile
alel-ecele yüklediler garibimi
aynı süratle gittiler
peşlerinden gözlerine kan oturmuş ağabeyi
yıkıl düş berduş artık sesli ağlayarak gidiyordu
ölüm ve ayrılığın her adımda
kûze kûze zehrini içerek
kendini duvarlara çarpıyor
anam anam anam diyordu
zîra doktorun son cümlesi
her şeye hazırlıklı olundu
diyemedi.