Yazgı Şiiri - Soner Ataibiş

Yine yalnız kalacak göz bebeklerin
Yine iklimlerin kadehinde boğulacak ruhun
Sen, henüz seni sen kadar anlayan
ve sen kadar dâra çekilenini
değil görmek, işitmeyeceksin bile.

ve bulunmayacak devr-i âlemde sen kadar kimsesiz,
ardı sıra depremlerle kucaklaşan,
ihtilâl koşusunda acının hep en katranlısını
tufanların en dinmezini sahiplenen
bulunmayacak devr-i âlemde sen gibi
senin gibi...

Sen,
şimdi sana kurulan her cümlede bir isyan
her tesellide bir iç gıcırtısı
her terkedilişte sille tokat kaygısızlığı
her terkedişte mevsimlerin kahkahalarını ve sonrasını düşleyeceksin.

O değil de
kimse eline bir sigara tutuşturup ta söylemeyecek;
yalnızlıkla kıyacağın nikahın kerametini
ve sil baştan çekeceğin dâr-ı cefâyı.

Bu diyârlar, bize, bizden öncekilerin çektiği acıdan daha azını devretmeyecek!
ve bizden sonrakiler de nasiplerine düşeni,
en az senin kadar,
en az benim kadar,
en az O'nun kadar yaşayacaktır.

demem o ki;
gece, yine gerdeğinde sabahla
bizler, kalp damarlarımızda hüsranla
ruhumuzu çarmıha gerenler ise acınası tebessümleriyle aralayacaklar şafağı
bizim payımıza düşen ise oyundaki başrolü kapmak olacak
tâ ki bir oyun bozan çıkana kadar,
tâ ki yeni bir oyun yazılana kadar.