Yazgı Şiiri - Nazım Nasuhbeyoğlu

boşalırken hüznüm gözlerimden
yağmur gibi
anıların gölgesine payitaht kurar gönlüm
umutsuz aşkımın fırtınası
çarpar öfkeme
yutmaya kalkar iştahla
dev bir anafor
tutunacak dalım kalmasa

oysa ben
sanık sandalyesine henüz oturtmadım kendimi
kırmızı halılar daha dokunmadı tenime

sorularım açmayınca düğümleri
mecalim var mı diye bakındım
yutkundum ve ittirdim nefesimi
patladı bir an boşlukta yankısı:
-neden?

-kim bu?
deli mi acep?
aşka gelmiş bir meczup mu?
yoksa dağdan mı indi Zerdüşt?
Muhammed* mi döndü Hira'dan?

kaçamak bakışlardan umutlandım
heyhat
artlarına bile bakmadan
hızla uzaklaştılar yanımdan

yenildim artık
can verebilirim sanırken
hayallerime
-Tanrı gibi-
atıldım tepe üstü
yazgıma.
sanırdım
alem gözlerimden tanır beni
bir hükmüm yokmuş meğer
anladım

* (SAV)