Boşluklarında çan yankısı var şehrin
Apartmanlar çınlıyor hapsettikleri duvarsız demirsiz boşluklarda
Kapılar içerden çarpılıyor bir cezaymış gibi yüzüm, yüzüme.
Adım adım bulaşıyor topuklarım çamurdan beter pasa
Vazgeçmiyorum, insanlar yalvarıyor koşmamam için
Dua ediyor duramamam için
Tütsüyle ayıranlar aklını beyinlerinden
Ay’a dünya doğmuş, ey insanlar
Venüs ve diğerlerinde battığında dünya
Ve diğerlerinde tutulduğunda dönerken de olsa
Bakın, zincirleriniz kurtuldu bileklerimden ve kanundan
Gökyüzüne akıyor dönerek
Siz dördüncü olduğuma inanırken de yalnızdım ben
Tanrı, yalnızlığından korusun bizi
Çok karışık denkleminiz
Ve ‘bir’ ne güzel.
Kayıt Tarihi : 20.1.2010 22:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!