Yazdıkça Şiiri - İsmail Barış Yavaş

Yazdık,
Okuyabilmekten çok;
Yazabilmekti her şey.
Bütün paragraf başı dinlenmelerde;
Bir satır sonu yalnızlığına özenip,
Erken noktalar koymak hayata.
Yazık, devamı gelmeyecek sandığım bu ömüre,
Bir şiiri sığdırmak,
Yoksa ömrü bir şiire mi sıkıştırmak?

Yazdık,
Sevmekten çok;
Yazmaya sebeptir bazısı.
Bütün cümlelerin akşamüstünde,
O alaca belirsizliğin baş ağrıtan kargaşasında.
Ayaküstü beklemek,
Kalemim alışana dek.

Benim yalnız edebiyat sancılarım var,
Kalemi her elime aldığımda,
Küskünlüğüm yazamamaya.
Mürekkep ağlar kalemim,
Kağıda döker yaşlarını.

Tarihsel yaralarım var;
Kanamış...
Ağlanmış...
Aklanmış...
Ve geçmiş...

Benim gülmeye mani;
Doğduğum toprağın mahsulü,
Friglerden kalma acılarım var,
Bilinen en uzak tarihte.
Ve Bizans’ın paslı zindan demirlerinde dolanmış;

Bin yıldır,
Kanamış...
Ağlanmış...
Bitmemiş...

İşte böyle,
Unutulmuş bir şehir kadar şanssız;
Ünsüz bir şairin sözleri,
Ki Kütahya unutulmaya müsait bir kenttir.
Hani sevdiğim bir şair bile;
“Taşrada hüznün gölgesi uzar.” demiş.