Yazdığımız Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Uzadığımızı sandığımız hayali bir gölgede,
Bir yalanı büyütmek gerektiğinde,
Gözlerimizi kısıp; içimizde, içtenlikle
Kendimize benzer diğerlerinden
Aynılaştıklarımızla yana yana
Değerlerimizin değersizleştirdiği
Ayrıştığımız öbürlerinin silikleştiği
Puslu bir aynaya bakınıyoruz, oysa
Korkuların ve ayıpların arasında
Sahteliğini itiraf edebildiğimiz
Kaç sır saklandığını bir hatırla.
Hangi kıyafet bunu nasıl örtebilir,
Ya da tutulduğun edebi düşünce
Ebedi çıplaklığa da mı dayanabilir!
Bir tek siyahsa her rengi örtebilen
Hep ondan mıdır her kara çalışımız
Ya nedendir beyazı bu kutsayışımız!
Duymaktan kaçtığımız sesler varsa
Duyulmasını da hiç arzulamadığımız;
Nedensiz değil mi avaz avaz bağırtımız!
Artık gözlerini açmanın zor olduğu
Çok sevdiğin derin uykundaki tatlı rüyanda
Geceni aydınlatan bir mumun ışığında
Kestiğin dalın hep uç tarafındasın
Mutlak düşeceksin ve farkındasın.
Artık vazgeçebileceğin son anlarında:
Yüksek bir dağa çıkmışsın. Bir bayırda;
Koyunları mı güdüyormuşsun güya,
Kurtlar dalmış sürüye, sense hülyaya…
Yaktığın ateşin son alevinin karasında:
Kaybolup yine sana dönüşürken
Parlattığın tüm anıların yanısıra
Ciğerlerinden üflediğin her ateş
Yangın yerine dönen şu garip dünyada
Kim bilir kaç gerçeği söndürdüğünde
Kaç korkağı yoluna döndürdüğünü bir hatırla!
Doğruluk ateşi ne kadar yaksa da
Asıl yanındakilerin çokluğuna kandığında
Varlığın artık çokluğa mahkumsa
Bu yokluk ancak aldanışı artırır sanma
Yalandan tutuşuyor ateş, garip ama
Gerçeğin nefesi de sönüyor yalanlarla…
Mutlu ya da mutsuz ama bin umutla
Her sabah evden yola çıktığımızda
İlmik ilmik dokuduğumuz tabloda
Kendimiz kalabildiğimiz yokuşlarda
Hep kaderimizi aradığımız doğru da
Her yol sonunda yokluğa çıktığında
Kederlerden arınmak ah bir mümkün olsa!
Gözlerimizi kapatıp karanlıkta kalsak
Ya da ışığa direkt bakıp ışığın körü olsak, Ne farkeder!
Gördüğümüzü sandıklarımızın aynasında
Hepimiz kendi sonumuzu yazıyoruz aslında…

Yılmaz BEKTAŞ