Yazdan Kalma Şiiri - Ümit Kilislioğlu Özger

Söner mi sanıyorsun salıncakta sallanma arzusu
Altmış dördünde?
En son ne zaman sevindin
Eğlenen bir yaşlı gördün de?

Kolay mı aşk mektubu yazarken duyulan
Kalp çarpıntısından vaz geçmek!
Hoş vakit geçirmek dururken,
Senaryoda yazılı olan ağırbaşlı ve kederli rolü seçmek!
Oysa bunun için vakit daha çok erken.

Gençleri ilgilendiren sadece kazaklardır,
Pencere önlerinde kendileri için örülen;
Onlar için en doğal haklardır,
Ne varsa yaşlılara çok görülen..

Herkesin yanında ağır, ağır konuşan yaşlılar “siz”li “biz”li,
Belki de yalnız kalınca oyun oynuyorlardır gizli gizli.
Diyorlardır ki:
“Öldük mü sanki!
Kırmızılar giymeye doyulur mu?
Daha yeni gelmişken insan yola koyulur mu?
Sizin olsun griler, siyahlar;
Uzak dursun bizden “ah”lar, “vah”lar”

Sonbaharın sıcak günleri olur ya, yazdan kalma,
Hani insan açık havanın evden daha iyi olduğu kararına varır.
Adeta duadadır gönüller; yalvarır:
“ Allahım ne olur, biraz daha, henüz alma! “

(Kapılar kitabından)