Yazarlar Ya Bir Yerlerde Korkusuzluk Kor ...

Hani derler veya yazarlar ya bir yerlerde “dönüp arkana bakmayacaksın” diye… Nasıl dönüp bakmayacaksın ki geçmişe, hiç önünden çekildi mi ki?

Hangi ok dönüp sahibini, atanını vurmuş? Bumerang mı bu hayat, dönüp dursun?
Hiç mi izi kalmaz?
Hiç mi sızlamayacak yaralar, her köşe başında dikilip karşımıza çıkan kırıntılaşmış bir bütün olan yaşam?

Korkusuzluk korkusunu kaç kişi yaşamadı? Bu değil midir yaşam boyu boynumuzda taşıdığımız çember?
Hangimiz dönüp duran bu çemberi takip ederken başımız dönmedi, hele bu sevda tutanağı ise?

Hiç düşündünüz mü bir ilkokul önünde simit satan çocuğun özlemlerini?
Veya el ele dolaşan birbirlerine sarılmış sevdalıları gören, sevgisinden koparılmış bir sevdalının iç burkan, hüzün bakışlarındaki girdabı?
Nerelerden nasıl geldi bu savruluşa, hangi çıkmaz sokaklardaki duvarlardan atladı? Sevdadaki çaresizlikler değil mi bu engebeler?

“Sensiz yaşayamam” korkusunu bir türlü yenemedim diye kaç kişi sevgisine söyleyebildi de bu korkuyu korkusuzluk haline dönüştürebildi?
Kaç kişi “sensiz yaşayamam” demedi de bu korkularından kurtuldu…

Korkmak, hayat merdiveninin sabun kalıbına basılmış gibi kaygan olduğumuz an değil mi?

Nasıl kaçacaksın geçmişinden, nasıl korkmayacaksın?
Geçmişin, hayatının kesiti, belki de en önemli kısmını harcayan, yaşamının, hayatının bölümleri değil mi?
Nasıl dönüp bakmayacaksın.
Eğer pişmanlıkların varsa, onlar yaşadıkların değil mi? Unutmak istersen unutabilecek misin?
Onlar sana hayatının emanetleri değil mi, yaşarken mutlu oldukların, sonuçta hataya dönüşmüşse, yok mu sayacaksın?
Onlar yürek tırmalayan acılar da olsa, hatırlamamak elinde mi?

Sevginin üşüdüğü bir akşamüzeri, üzerine, kendi kabanını giydirmişsen, bu da mı korkularının arasında ki, karışımda olacak?
Pişmanlık hayatının acılarını geçiştirmeye yetecek mi?

Sevginin sırtına, sırtını dayamışsan ve o bir duvar gibi sana destek olmuşsa, çekildiğinde kapaklanmışsan dizlerinin üstüne. Şaşkınlığından gözlerine bile bakamamışsan ve hayatın boyunca suçlamışsan güven duygularını.
Acı gülüşlerle bile gözlerine bakmaktan kaçınmışsan, bu korkularından kurtulacak mısın?
Acı da olsa geçmiş, yaşamın bir parçası değil mi, kaçabilecek misin veya kaçman mı lâzım?
Sadece güvenmiştim sana deyip, hayret girdabında dönmek yine seni kurtaracak mı?

Geçmiş bu, ne kadar uzak da olsa, yaşamın senin.
Bunları kendi kendine bile söylerken korkuların gölgesinde yine de hayat devam ediyor.

Korkusuzluk korkusu bu mu?
Güvenmiştim sana… Güvenmiştim…
Yazık oldu akşamüzerlerinde duyduğum heyecanlara…
Nasıl dönüp bakmayacağım arkama, hiç önümden çekildi mi ki?

20—08—2007 (İzmir-Çandarlı)