Gecenin köründe
acıktığı için ağlayarak ortalığı velveleye verip
uyanan ve uyandıran
bir çocuk kadar gürültücüydü
yazmaya olan açlığımın isyanının sesi.
Onca denemeye rağmen
bir türlü
bir araya gelemeyen kelimelere
o kadar kızgındı ki benliğim,
kızgınlıktan
dakikalar öncesinde
kafamda beliren bir cümleyi dahi
anımsayamıyordu.
Yazmaya
o kadar acıkmış ki
ruhum,
açlıktan
göz kapaklarını aralayamıyor,
ayağa kalkamıyor…
Kayıt Tarihi : 14.9.2012 04:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
