Aldım elime kalemi,
Dertlerimi yazamadım.
Yurdu, Dünya’yı, âlemi,
Doya doya gezemedim.
Yazık! İnsanlar bozulmuş,
Doğru söyleyen ezilmiş.
Alnıma kara yazılmış,
Elden gelmez, bozamadım.
Ekinler bitmez kezekten,*
Yollar geçilmez tezekten.*
Doğruları bir süzekten,
İnce’leyip süzemedim.
Yakalandık bir zâlime,
Kilit vurdular dilime.
Bir dağ diktiler önüme,
Ferhat olup kazamadım.
Elime koysan güneşi,
Kabul edemem beleşi.
Merdi, namerdi, kalleşi,
Bu mantıkla çözemedim.
Geliyorum çok uzaktan,
Kurtulamadım tuzaktan.
Sular sızmadı sazaktan,*
Bir göl bulup yüzemedim.
Buldum ilmin zerresini,
İlikledim düğmesini.
Bağlamanın perdesini,
İlmek atıp, düzemedim.
Kahpe felek neler etti,
Yalnız gücü bana yetti.
KARAC’OZAN; öldü, gitti,
Can alana kızamadım.
25 Eylül 2015 GÖLBAŞI
*sazak: Dağların bazı yerlerinde, hafif su sızıntısı olan, kamış, ot ve ağaçların olduğu yer.
*kezek: Tarla sürüldükten sonra oluşan sert ve kaba toprak parçaları.
*tezek: Büyük baş hayvanların dışkılarından oluşan gübre.
Kayıt Tarihi : 12.9.2020 11:12:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!