Yazacak ne kaldı ki?

Yazacak ne kaldı ki Perihan? Yoksun. İşin özeti de bu uzuncası da...
Ne bir durakta bekleyebilirim seni ne de vapur iskelesinde.
Ne çekinerek bakabilirim pencerene ne de ürkebilirim ağabeylerinden.
Ne Üsküdar eskisi kadar güzel ne de Fatih edepli...
Bırak okşamayı, görmek ihtimali dahi yok gece saçlarını bir daha, bir daha...
Yazacak ne kaldı ki Perihan senden sonra? Şöyle hüzünle karışık...
Herkes sevmez hüznü. Oysa insanı insan yapandır en köşelerinde sakladığın hüzün.
Gizli gizli kanayan kabuk tutmaz yaralar beni "ben" eder oldum olası.
Bundandır severim gitgide sana benzeyen karımı, daha çok daha çok ve derin...
Yazacak ne kaldı ki Perihan? Zaten biliyorsun, yıllar yılı sana seslendim her dizemde, her türkü seninle dinledim ve her gece "sana" yattım üzerime örterek "seni"...
"seninle" kalktım, "senden" uyandım...
Yaşıyorum o gün bugün, benim "ben", lakin öyle bir ben ki baştan ayağa "sen"
05 Ekim 2015 Aydın / Kendi içimde..