Yaz Yağmuru Gibi Değdi Geçti

Yaz Yağmuru Gibi Değdi Geçti ¹¹⁰

İlkokula giderken bir çantam vardı
muşambadan dikilmiş kulpu ipten
bir iki defter bir kaç kitap bir de
usta kalemim vardı içinde o muşamba çantam
bir kayardı kışın karda anlatamam size bizim
aradan inerdim cevizlerin dibine sabah saat sekizde
o dik cılgaya aşağı ikizlerin kapıdan döner
doğruca okulun önüne kadar kayardım
çantadan ne varsa saçılırdı bazen yollara
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
ne çok kar yağardı o zamanda

İlkokul bitince çobanlık başladı döl çobanı
sonra davar çobanı derken mesleği bulmuştuk
dağ taş bizimdi artık arkadaşlıklar dostluklar kardeş gibi
sımsıkı sıcacık her şeyimizi paylaşırdık
elbette ilk başta da azığımızı bölüşür yerdik
tek derdimiz vardı sürüyü doyurmak
ve yârin hayalini kurmak
ne dert ne tasa ne geçim derdi
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
çok mutluyduk o zamanda

Kışın avareydi herkes köyde
samimi arkadaş grupları olurdu
yollarda gezerdik, çeşmeye gelen kızları da
çaktırmadan gözlerle keserdik
mal davar görme vakti dağılırdı herkes evine
koca köyde bitek televizyonu olan vardı
o da Ünüsler'di aküyle çalışırdı tv
her gece onların ev otuz kırk kişi olur
dolar taşardı o hoşgörüyü o eziyet o kalabalığı
şimdi olsa asla kimse çekemez
birer bardak çay bile vermek
karanlıkta ayakkabılarını çevirip
lambayla merdivenlerden indirip
yolcu etmek bile yeterdi insanlara
her gece her gece
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
unutmak mümkün değil o güzel insanları

O günleri göremedim, ya önceden odalar varmış
kışın erkekler yaşlılar odalarda toplanır muhabbet edip
kitap okurlarmış tabi baş köşede Eba Müslim.
Seyit Battal Gazi kitapları
birde ezbere bir duâzı imam okuyamayanları
koymazlarmış odaya
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
çok mutluymuşlar o zamanda

Ben kahve kültüründe büyüdüm
biz de oldu bitti esnaftık
dört masalık bir kahvemiz
ve birde küçük bakkalımız vardı
bakkalda a dan z ye her şey vardı
sebze meyve hariç
kahvede gece lüküs yakardık
evlerde lamba ,damda idara
çok lamba camı sattım yedi numara
on dört numara

Kışa doğru köylüler elma istifine giderdi
İzmit'e on beş yirmi kişi o zaman derlerdi ki ,
küçük Almanya oraya ,

bir onlarda olurdu peşin çay parası
o da belli bir zamana kadar, sonra
çiz ha çiz ta ki kurban bayramına kadar
başka bir eğlence yok
okey kağıt vur piştinin gözüne
kapı kar içeri dar her şeyi yazardık
veresiye kara deftere

Bayramda beş ,on kurbanı olurdu
herkesin satar satmaz getirirler
borçlarını kapatırlardı
borçlar kapanınca gözlerinin içi gülerdi âdeta
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
dürüst namuslu gururlu ne güzel insanlardı

Ben ailenin en küçüğüydüm
üç oğlan ,iki kız ,beş kardeştik
ne zenginlik gördük ne de fakirlik
soframızda ikinci bir yemeğimiz olmadı çoğu zaman
Yediğimiz çay, çörek, çökelek topraklar incitmesin
Babamın ne bir tokatlını yedik ne de
ağzından bir küfür işittik çok kızarsa en büyük küfrü
köpoğlu köpekti hatırı sayılan,
sevilen ipek böceği gibi çalışkan bir babaydı
dürüstlüğü çalışkanlığı ondan öğrendik
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
köyde biz mutlu bir aileydik

O zamandan bu zamana nasıl geldik anlamadan
hayat telaşesine kapılıp kırk yıl geçirdik
yirmi birinci yüz yıla dayandık girdik
köyde hayatımıza elektrik
TV telefon internet
bir bir geldi girdi doldu hayatımıza evimize
biz dağıldık çalıştık herkesin evi oldu
arabası oldu işi oldu emekli bile olduk
ülkemize bin bir hastalık baş gösterdi
adını bile bilmediğimiz
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
biz bu hâle nasıl geldik

Hayatımıza teknoloji girdi doludizgin
insanlar uzayda seyahatte bazı ülkeler
yapay zekanın peşinde
bizimse eski eskiye olan hasretimiz
eskiye olan özlemimiz
hastalığımız nüks etti
dincilik depreşti çıktı yine
eskiye rağbet olsaydı nur yağardı
bit pazarına, denilir ve olan oldu
Cumhuriyetten, Laiklikten,
Haktan, Hukuktan, Adaletten
çok eksildik bölük bölük
sen ben o olduk insanlıktan
eksildik aileden üç can eksildik
sevdiklerimizdense yüzlerce can eksildik
yaz yağmuru gibi yağdı geçti
Gözlerim kapalı düşünüyorum da
biz ne çok eksildik biz ne çok eksildik