Yaz Yağmuru... Şiiri - Mustafa Küçük

Bırak göz yaşlarını,
Yaz yağmuru!
Bu yıl, İstanbul’daki
Haz yağmuru...
Yalnız çatılarda değil, sokaklarda
Hız yağmuru...

Kaç bardak olmuş alt üst
Ki böyle yağıyor yağmur? ..
Yoksa gök mü delindi de
Boşanıyor yağmur! ..
Mevlâ, der mi acaba
Bu sonsuz rahmete “dur! ”
Merhametsiz dünyaya “rahmeylemek”;
Belki öfke budur...
Çün, nice bereket olan şey,
Kimi topluluklara bir sel,
Bir azgın sudur..
Yeniden diriliş ne mümkün;
Bir anda yok olma korkusudur...

Yağ, yağmur;
Seni “muntazır”ım*...
Göz kapaklarımdan süzül,
Damlaların yollara çarpsın:
Sana hazırım..
Günâhlarımdan,
Perişanlığımdan arıt beni!
Bulutlardan kurtul, semaya süzül,
Ruhumu yıka ve kurut beni! ...

Ne denizdeki balık,
Ne göldeki kuğu,
Hissedemezler benim kadar
Yağan yağmuru,
Ve durgun suyu...
Sessizliğin içinden
Fırtınanın koptuğu,
Gök gürültüsünün
Sükûneti unuttuğu,
Kara bulutların güneşi yuttuğu
O yağmur zamanı
Sen, beni tanı...

Ya üzerimden kaldırımlara düşen
Yağmur damlalarıyla yürürüm;
Yahut “işte ben geldim”
Diye camlara üşüşen
Göz yaşı damlalarını görürüm...
Yağ, yağmur!
Her yanım ıslak, her yönüm çamur..
Bir fırtına şiddetiyle çarp suratıma;
Kaybettiğim mutluluklar adına!
Kurutulan sevgi filizleri,
Kirletilen sevgi dünyaları nâmına!
Her damlan, eski bir güzellik
Ve taze bir ümit olarak
Ta ruhuma nüfuz etsin,
Çarpsın kalbimin camına!
Güpegündüz güneşte kaybedilen
Bütün güzelliklerin, doğsun ufkumuzda..
Bulutlara emanet edilen
Sevgi damlaların,
Deniz olsun tutkumuzda...
Mevlâ, seninle rahmet kılsın
Cümlenin encâmına...

Yağmurun ardından parıldayan,
Cümbüş cemaat renkle boyanmış gök yüzü.
Mis gibi kokusunu yayan,
Bereketlerle donanmış yer yüzü.
Ve ikisi arasında biz:
Güneşin ışığına,
Ayın parlaklığına,
Yağmur ıslaklığına,
Bunca yıldır göbeğinden bağlı kalan,
Kökü kalb derinliklerinde,
Yaprakları, güneşle aya bakan
Yağmur ağacıyız dostum...
Bizi yok edemez “ölümlüler”,
İşte böyle ebediyiz biz! ..
Ölümden korkmak, bize has değil,
Ölümsüzdür Yaradan'ı seven;
Ve biz ölümsüzüz: Sen ve ben! ...

Haziran 1992 (Ataköy)

* Muntazır: Bekleyen, gözetleyen.