Yaz Kızım Şiiri - Yasemin Özkaya

-1-
uğurlarken ömrümün geçip giden yerini,
failiyle yüzleştim bitkinliğimin...
oysa aynıydı düşlerimiz...
hatırlıyorum bir ara neredeyse sevmekten ölecektik...
dünyayı yeniden kurabilirdik hatta,
aşktan vazgeçmeseydik...
Olmadı, beceremedik...
ellerimiz birleşse kötülük eriyecek, gözlerimiz ilişse ortalık özgürlüğe kesecek...
ne aç çocuk kalmalıydı ne sokakta üşümüş bir kedi...
martıları ağlatmadan çöplüklerde, ihmal etmeyecektik birbirimizi... sevmeyi öğrenecekti kötülük bizden,
sonra çekip gidecekti yeryüzünden...
önce sen gittin bu düşten, sonra ben...
hüzünlü iki damla dinlemedi, süzüldü yanağıma, param parça...
bir hayli kırık topladım peşinden...
param parçaydı her şey param parça...
biliyordum; elini bıraktığımı anladığında,
duyduğun acıya sen şaşacaktın benden fazla...
bu yüzden bakamadım bir daha gözlerine,
kalbim sıkıştı yüzünde gördüğüm acıdan...
anlam vermek zordu bu pişmanlığa...
Yüreğini ferah tut, ben gitsem de dönecek bu dünya...
her şeye rağmen; iyi bakmalıydı kendine
bana düştü bunu söylemek yine...
-2-
dik başlı bir sessizlik geçiyor bu sıralar kuytu sokaklarımdan...
biraz da korku, kurgularımdan...
bağıra bağıra geldi gece,
bir yağmur, bir gökgürültüsü...
masada öfke ve kederden, karışık mezeler...
hüzün benden önce kurulmuştu masaya...
bir ara gökyüzü uğradı çilingir soframıza...
yüzünde kapkara bulutlar...
ağlamaklıydı o da...
Susturdu bütün enstrümanları, kemanın dışında...
dinle dedi, kemanın sesini... nasıl da kederli.. yüzlerce düğüm atıldı boğazıma
bu acı tat o geceden kalma...
yağmur bütün gece ağladı hıçkıra hıçkıra...
ahh bu fırtınalar bitmez insan ömründe
yorgunum...
bu gece bitmiyor kederden...
bir güneş lazım bana, bir sabah,
daha fazla gidemeyeceğim bir liman olsa yakınlarda...
sığınma vaktidir artık,
yaşamak için ölesiye koşturan bir müllteci hızında...
-3- peki dedi gökyüzü, sildi gözünü bir yıldıza,
yeter dedi bu kadar keder...
susturdu kemanı bir orkestra şefi edasıyla
"allegro! canlansın dünya yeniden...
sana gelsin bu sabah ve sıradaki ilkbahar,
en sevdiğin makamdan" gecikmedi sabah,
ufukta bir liman
bir de can geldi toprağa, suya, havaya...
en çok da dizlerimin ferine...
ağır ağır ilerlemek kaldı bana fırtınadan kalma sakin sularda... hoşçakal sabrı tükenmiş umutlarım...
eksilmiş coşkularım.
Hoşçakal farkına varılmamış biatlerim
aidiyetsiz mekanlardaki yalnızlıklarım.
hoşçakal tenha şehirlerde kayboluşlarım...
bu sizin son şiiriniz,
son gelişimdir benim buralara...