Yaz aciz kalmakta, elbet vardır bir suçlusu!
Kaplumbağalar dinlenir ıslak toprakta,
Sanki ana kokusu yükseliyor aşağıdan.
Göğe bakarken,
Ansızın çocukluğum el sallıyor pastel bulutlardan.
Bir elimde sert sigara, diğer elimde ise başıma dert kalem,
Önce çocukları anımsarım, onların gözleri şiir,
Ama bir kadın öyle değil, sevdikçe değişir.
İlla ki bir kadına güvenirsem, kalbim ormana dönüşür,
Ya ormanıma girenin canı sıkılırsa ateşle oynar, biliyorum!
Hiç mi özlenmez, paslı kilitten kalbini açan…
Ormanın derininde çıkmaza girer,
Sebep olduğu yangından kaçan!
Yaz aciz kalmakta, elbet vardır bir suçlusu!
Solmuş umut yapraklarını usulca dökmekti hüzün,
Kedere sırılsıklam ıslanmak güzeldi doğrusu.
Yere düşen yapraklarla yaramı sardım bir bütün,
Aşk artık beni ve çevremdekilere zarar veren bir tütün,
Öyle yoğundu ki sevgim,
Duygularıma bıçak çeken, yine aşk virüsüne maruz kaldı.
Ve katil ellerini aşkıma bulayarak gitti.
Duman olmuş ona dair, acıyla içime çektiğim tüm sevgi…
Ben onun arkasından dumanı keyifle salıverdim gitti.
Artık yalan aromalı sevgilere alıştı bu ciğer.
Yaz uzun bile sürdü.
Ancak kalplerde de uzun sürseydi eğer,
Kış en sevdiğim mevsim olurdu.
Kayıt Tarihi : 29.3.2019 00:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!