Yaz I Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Karanlıkla büyüdüm ben,
duvarları nemli odalarda,
gözlerim alıştı zifire,
alıştı beklemeye, susmaya,
alıştı geceyi sabırla taşımaya.

Ama gönlüm…
Gönlümün içinde yanıyordu bir ateş,
küçük bir kıvılcım,
bir çocuğun avucunda sakladığı
tek çiçek gibi.

Ve o kıvılcım,
hiç sormadan,
hiç izin istemeden
taştı içimden,
benliğimden fırladı göklere.

Artık yalnız değildi karanlık,
çünkü ışık vardı!
Artık suskun değildi dilim,
çünkü şarkı vardı!
Artık zincir değildi yollarım,
çünkü umut vardı!

Ey ışık!
Sen, bana kendi gökyüzümü kurduran,
sen, toprağıma sabahı getiren,
sen, karanlığın gövdesini yaran
koca bir yıldızsın!

Ve bilirim:
o yıldız yalnız benim değil,
çalışan ellerin,
düş gören çocukların,
aç kalmış sofraların,
kardeşliğe susamış halkların yıldızı…

Benim içimden doğdun sen,
ama binlerce yürekten
aynı anda yükseliyorsun şimdi.

Karanlık çekilsin!
Yarının türküsü söylensin!
Gökyüzü bize açılsın!
Işığımız çoğalsın,
çoğaldıkça biz de büyüyelim,
biz büyüdükçe
karanlık küçülsün,
küçüldükçe
yeniden doğsun insanlık!