Yaz Güneşim misin? Şiiri - Zuhal Aksulu

Bakir kar, tıpkı çıplak ve uzanmış bir kadın silueti gibi inişli çıkışlı sere serpeydi sonsuz görünen beyazlıkta; ve o kadının vücudundaki sim taneleri gibi parıldıyordu buz kristalleri gecenin karanlığında...

Bu acımasız ve soğuk mevsimin üzerine bindirdiği onca yükün altında omuzları düşmüş o heybetli çam ağaçlarını düşününce kendimi anımsadım. Hayat benim için tek mevsimdi. Ve hayatın üzerime bindirdiği onca yük altında tıpkı o çam ağaçları gibi benim de omuzlarım inmişti. Ne kadar yağmurlar yağsa da gözlerimden üzerimdeki ağırlıkları hafifletmiyordu düşen damlalar...

Geceler uzundu, geceler soğuktu.
Güneşim bile donuktu benim. Gözlerimi umutla açtığım her yeni günde gördüğüm hep sadece kış güneşiydi. Uzak, soğuk, aldatıcı... oysa benim bu kasvetli mevsimin ortasında tek beklediğim yaz güneşiydi, yakıcı. Artık üzerimdeki yılların ağırlığı kalksın, artık içim ısınsın, dallarım çiçek açsın istiyordum... artık etrafımda uzun geceler boyunca uluyan kurtların seslerini değil, sevişen bülbüllerin cilvelerini duymak istiyordum.

Kocaman, bembeyaz, soğuk bir ormandım ben, ve kaç aşk kaybolup gitmişti derinliklerinde. Kimsenin şimdiye kadar görmediği, hiçbir aşkın ulaşamadığı; sönmeye yüz tutmuş bir ateş vardı ayazda kalmış yüreğimde. Ve hiç olmazsa bu soğuk mevsimin kasvetinden kurtulabilirdim, o ateşi harlayacak biri gelse. Şimdi yine gece ve ay kurşuni bir göz gibi uzaktan beni izlemekte. Biliyorum yine gün doğacak ve belki de her şey değişecek bu güneşte...

Hasretim, yaz güneşim
Misin?

10.01.2007
Zuhal AKSULU