Yaz Güneşi Şiiri - Sinan Bayram

Bir uyku boyunca beklenen şafak
Gerçek seven neden hep küle döner
Zaman mekan yar dergahım aşk
Bir çift gözün hapsinde yaz güneşim
Hayatım meyilli yanarken ömrüm
Aşk oldu mu gönül de yeri dolmayan
İnsan hep kendine iyi geleni özler
Ben bir ırmak gördüm çırılçıplak
Gözüm görmeye alışkın sevdiğini
Gönülden kaçarı hiç yok biliyorum
Aşk kuşum nereye baksam yar
Biz çifte kumrular gibi sarmaş dolaş
Ah bir de diyorum bu gerçek olsa
Yüzüm gülmüyor yar olmadan
Çağlıyor akıyor içime gülüşleri
Bir de düşler var ki meftunum ben
Hüzün üzmüyor doğsun şafaklar
Yalnız değilim ki aşk uyandıralı
O bir derya kalbim yüzmeyi öğreniyor
Seyyahım ben yorgun değilim daha ne
Bir elmanın iki yarısı gibiyiz
Ben gider o kalır aşk baki alem fani
Küle döneyim yine de o gül benim
Şimdi uyku yok tüm şafaklar hapiste
İçimde bir çocuk uçurtmalar uçuran
Alevleniyor duygular düşünceler
Gül yüzünü döken kırmızım gökyüzünde
Bir nefes yine boğulduğum sevgi
Ay sarmaşık aşkla uyanan hücreler
Özlem uyumayan devriyeli gönül yakan
Titrek mum aleviyim her sevgide
Kışımı bahara döndüren yaz güneşi
Olmasaydın olmazdım sığındığım liman

Sinan Bayram