Yaz geldi Şiiri - Akın Akça

‘Genel geçer hayata dair
bir bakışın ürünü’ ‘sıradan,
ortasında körpecik gecenin’;
ay yükselten,
tek, sen bindin
o trene:

Sonuna daha vardı gecenin;
Gecenin ortası bitmişti,
“Trene tek senle
bineceğim” dedin

Geldi bak, yaz! !
Güneşin orta yere çıkarttığı buz!
(Buzları, eritirken onları…)
Sen bir kenara yaz.
Yaz ki, hep hatırlarız -
öyledir de ya...
- Kara kışta ve
yağan ‘taze,
pembe karda’

Eritiyor bak güneş,
Nur geldi toprağın yüzüne …
O;
kendini attı kendi
üzerinde,
(Ölü toprağını.)

ölçmek için sevgililerin şanını.
Tan yerinde, sevinç!
Çocukluk, bir kıvanç! …
Güneş eritti buzları;
Neden sonra huzur yine
konca,
Eller, yılmayıp
kenetli sabredince.

*

Ve şimdi gemiler uzaktaki bir duba,
Yüzerek çıktığın boyunu geçen yerde;
Ve plajda, seyyar, iki sayfiye;
Koşuyorlar, denize! ! ...

Ve denizden,
hoppaa!
sıcak kumlarla
Cebelleşerek,
panik içinde,
Şemsiye altına,
şezlonga………....

Dingindir serinlemiş
kumlar; ve yaz gecelerinde,
Yakılan cehennem sıcağında,
Ateşlerinde, guitar eşliğinde.

‘Dönen kendine’,
benlikler döner kendi etrafında,
dans ederler! ...
“Yaz geldi” derler! ...

*

Dalgaların sesini dinler,
Tek damlası için
tuzlu suyun,
Okyanusta uğultu
olan karanlık
sessiz gölün…

Ve okyanusun dibinde
de Nice denizler coşar,
‘Kumları
girdaplarına-
ilk dördün’

Sabah markete gidecek
bermuda şortlar;
Yine aynı güneşin
altında;
Doğru –
insanların içinden
- Gazetecinin yolundan.