Yaz Şiiri - Emrullah Karahan

Yaz… Bir yaz gecesi rüyası mıydı? Her şey bir yazla başlayıp yazılarda mı kaldı? Gülüşler, esintiler, şiirler… Şarkılar sadece yaza has mıydı? Güneş gittikçe yerini geceye mi bırakırdı? Ay da mı sönerdi kayan yıldızlarla birlikte? Yıldızlar… Onlar zaten yoktu bile, rüyalardaydı.
Yaz… Bir yaz gecesinde başlamadı mı her şey? O beyaz takım elbisesiyle gelen, kimselerin görmediği yerlerde beni gören ve hiç kimsenin bulamadığı yerlerde beni bulan, O… Sen değil miydin o gelen?
Yaz şimdi de suskunluğa mı bıraktı kendini? Yazılarda mı kaldı rüyalar? Sadece bir anı defterine mi aitti sevdalar bir baştan bir sona kadar? Sözün bittiği yerde bilir misin ki gözyaşı başlar. Bilir misin ki o acıdan küller savrulmaya yüz tutar, aşk korlarından oluşan küller… Hani su olmayınca kurur ya güller, yaz giderken gülüşümü de kuruttu gözler. Kumsallar kadar kahve, çikolata kadar güzel, sensizlik kadar acı, o bal rengi kadar zehirli gözler…
Zaman ilaçtı değil mi? Yoksa yaralara tuz basan bir kâbus mu? Bir dahaki yaza düzelir miyim dersin? Zannetmem... Benim gelecek yaza bir yazım yok ki gelsin! Hastalık mıydı en kötü şey? Yok, yok… Sonsuzluğa uzatmak istediğin ellerin yok mu olmasıydı hastalık bilemezsin. En kötü şey belki de kısacık bir yaz da yazsız bir gelecek inşa etmekti ömre. O soğumuş yüreğine aşk serpiştirmekti, denemekti belki de ama çok acı veren bir şeydi…
Yazım yok, zamanım yok, gülüm yok… Aydınlıkta değilim ki güneşim yok… Kuruyan bir kumsalda, sere serpe uzanırken gelen dalgalarla beraber dönerek yazımı uğurluyorum… Biliyorum bu son veda, akıttığım son gözyaşıydı. Ve bilmelisin ki bu benim son yazım, senin ise ilk başlangıcındı, bensizliğe! Evet, bir yazla başlamıştı bu rüya, o yazla ‘Merhaba! ’ diyorum sensizliğe!