Yaylanın Çocuğuyum Şiiri - Tarık Torun

Ayırdılar köyümden beni küçük yaşımda
Hala acısı tüter duman duman başımda
Islak gözlerimdeki burukluk telaşımda
Yaylanın çocuğuyum şehir bana dar gelir
Çiçekli dağlarından ufkuma efkar gelir

Şimdi dar sokaklarda daralır benim ruhum
Bakarım pencereye cam kesilir bu ufkum
Yüzüme yağmur düşer hasret yüklü bulutum
Yaylanın çocuğuyum kuşlarla rüzgar gelir
Bal şerbeti suyuyla dereler pınar gelir

Nerde benim gül köyüm hani bağım bostanım?
Beton yığınlar şimdi daracık gülistanım
Dört duvarlar arası olmuş benim mrskanım
Yaylanın çocuğuyum Çiçekli bahar gelir
Al yeşil fistanıyla vefalı bir yar gelir

Ah ne babam ne dedem! Terk eyledi dünyayı
Nasıl ben unuturum gece parlayan ayı
Bir hasretin içinde bıraktılar rüyayı
Yaylanın çocuğuyum gözüme diyar gelir
Uzak durma aybalam! Sana yadigar gelir

Yerinde yeller eser ne sap kalmış ne saman
Merhametsiz bu yıllar ne evimiz ne mekan
Göç eylemiş yuvadan şimdi ovalar viran
Yaylanın çocuğuyum hicran ahu zar gelir
Parselenen dünyada böyle durmak zor gelir

Yıllar var ki ey köyüm! Hep aklımda yaşarsın
Gurbette bunaldıkça burcu burcu coşarsın
Sen gündüze sığmazsın geceleri taşarsın
Yaylanın çocuğuyum hasretimden nar gelir
Şehirler almaz beni caddelerse dar gelir

07.10.2017