Yaylamız Şiiri - Veysel Soysal

Çıkıp vardım, Anamas’ın düzüne;
Dağılmış=balasır keten yaylamız.
Sapsarı nikabı inmiş yüzüne;
Harap olmuş, yeşil saten yaylamız.

Kaba ardıç çadırımda direğim,
Havasından gıdalanır yüreğim.
Bulağında ballanırdı çöreğim
Yörüklere özge vatan yaylamız.

Meleşmiyor koyunları-kuzusu…
Öksüz kalmış meşelerde mazısı
Bin bir çiçek levin tutan yazısı
Kayasında kekik biten yaylamız…

İtdişin’den, Yellibel’den yukarı
Göllü’nün, Kötürnek’in bakarı
Bir başkadır Akçaşar’ın vakarı,
Doruklarda mekan tutan yaylamız.

Hasret kalmış süsenlerin süsüne
Dorukları saralanmış pusuna
Yankı vermez bülbüllerin sesine
Koyağında keklik öten yaylamız.

Varabilsem katar katar göç ile
Şu Veysi’yi yargılamış suç ile
Otlakları odlar almış öç ile
Avazıma alkış tutan yaylamız.