Yaylam Şiiri - Mevlüt Kurt

YAYLAM

Her yer beton olmuş güzel yaylada,
Çocukluk yaylamdan eser kalmamış.
Maniler söylenen çam tarlalarda,
Diken basmış arpa buğday kalmamış.

Nerde o çıngırcak(*) nerde dara bul(*) ?
Göğe direklenen ateş kalmamış.
Mertek (*) siz kabuk (*) suz yayla evleri,
Üstüne basacak mayıs(*) kalmamış.

Nerde o merkepler nerde o atlar?
Tayıyla oynaşan kısrak kalmamış.
Alınları sakarlı iri gözlü mandalar,
Malağını emziren kömüş kalmamış.

Boğa güreşi yok argun yıkılmış,
Altında nazlanan güzel kalmamış.
Başına kındıradan fes yapan güzeller.
Sanırsın onlardan eser kalmamış.

Rüzgârda dönen pırlanguç(*) keş çalan leylek,
Kömürlü tereyağlı çıngırcak kalmamış
Ay ışığında yolunan arpa tarlasında,
Ne mani ne gramofon sesi kalmamış.

Herk edilip sürülen kütüklü tarlada,
Öküz gitmiş boyunduruk saban kalmamış.
Her yerde çöp poşet naylon kutular,
O temiz yaylamdan eser kalmamış.

*ÇINGIRCAK: Yöresel tahterevalli.
*DARABUL: Büyük yayla ateşi.
*MERTEK: Yayla evi çatısına dikine döşenen çift kanallı kalın tahta.
*KABUK: Çatıya kiremit yerine konulan kalın çam kabuğu.
*PIRLANGUÇ: Ağaç sırık ucuna takılan ahşap pervane.