Yayladere Hasreti Şiiri - Osman Bulut

Kırk yedi senedir sürer bu hasret
Bir gün olsun “yeter çık gel” demedin…
Bekledim Samimi özel bir davet
Şu gurbet ellerden kalk gel demedin.

Sensin benim ata yurdum, öz yurdum,
Senelerce seni düşünüp durdum.
Yüreğimde bir hayali taht kurdum,
İşte buradayım yık gel demedin.

Yeşil Yayladere’m senle işim var,
Sonsuz hayallerim, renk renk düşüm var.
Dünyamda kızlarım, oğlum, eşim var
Hepsini peşine tak gel demedin…

Olmuşum bir defa “gurbet tutsağı”
El alem zanneder “sıla kaçağı”,
Esirgedin birkaç karış toprağı
Sana yerim yurdum çok, gel demedin.

Sen koskoca İstanbul’u çağırdın,
Hem zengini hem yoksulu çağırdın.
Darda kalan onca kulu çağırdın,
Sen de gemileri yak gel demedin.

Nazarında; saygıdeğer, muteber
Olanlara hemen gönderdin haber.
“Mevla ne verdiyse yeriz beraber
Çekinme soframa çök gel” demedin.

“Geliyorum kucağını aç” dedim
Atmadın bu yönde ufacık adım.
Seninle kavgaya bile var idim
Korktun, yumruğunu sık gel demedin.

Dağlarında kurda kuşa yer verdin,
Varını yoğunu önüne serdin.
Ser sefil kullara kol kanat gerdin,
Bana da boynunu bük gel demedin.

Yeter bunca hasret yeter dedim ben,
Ayrılık ölümden beter dedim ben,
“Ot kökü üstünde biter” dedim ben
İşte toprak işte kök, gel demedin.

Bunca yıl özlemle doldumça doldum
Sana ermek için bu yolu buldum.
BULUT idim damla damla su oldum,
Toprağıma yağ da ak gel demedin.

07.09.2010