Yayladan Çöllere Göç Eyledim

YAYLADAN ÇÖLLERE GÖÇ EYLEDİM

Dışım Kahta barajı gibi çok durgun
İçim Fırat gibi çağlar, yâre vurgun
Ne yapsam ne etsem boşuna nafile
Ruhum hastadır bedenimse çok yorgun

Zamansız her an seni arar dururum
Biter umudum yaprak gibi kururum
Senden habersiz ömrüm geçer seninle
Kendime kızar, yüreğime vururum

Aşkın titretti, çölde çok üşüyorum
Kalmadı gücüm sağa sola düşüyorum
Bu amansız çölde hayalin benimle
Yol yok her tarafta sana koşuyorum

Her taraf korkunç kıpkızıldır gözümde
Her haykırışmda sen varsın sözümde
Ne bir efendi var ne de bir tek köle
Divane oldum geziyorum çöllerde

Yayladan tozlu çöllere göç eyledim
Bir aşk için ne hâle düştüm neyledim
Daha önce hiçbir aşk çarpmamış böyle
Bitti ömrüm bilmem ne kadar bekledim

Ayak bastığın ak bir taş izi buldum
Şükürler edip başımı altına koydum
Çavuşoğlu meczup olup düştü çöle
Kendimden geçip sonsuza dek uyudum

12. 06. 2018
05. 12
Abubekir ÇAVUŞ