Yaylada Şiiri - Kâzım Özgür

Baykuşlar geceleri ağlardı;
Garip sesi yüreğimi dağlardı.
Şırıl, şırıl dere pınar çağlardı,
Küs olanlar barışırdı yaylada.

Koyun kuzu meleşirdi obada,
Et pişerdi, süt pişerdi sobada,
Çok uğraşı verilirdi çabada,
Eller yüzler kırışırdı yaylada.

Kuşlar öter yavru dolu yuvalar,
Sütler çoktu hep dolardı kovalar.
Kurtlar gelse; köpek onu kovalar…
Çoban, teltek tartışırdı yaylada.

Gözler ile anlatılır sezgiler.
Kırışık alnında çileli yazgılar
Çobanların kavalında ezgiler
Yanık sesler erişirdi yaylada.

Derelerden soğuk sular akardı,
Sarıçiçek, lale, sümbül kokardı,
Arı gelir çocukları sokardı,
Ağlamalar karışırdı yaylada.

Geceleri mehtap yıldız parlardı,
Ödül için yere para korlardı,
Kıvrak müzik oynamaya zorlardı,
Sevgililer yarışırdı yaylada…

Özgür artık göremiyor onları,
Yıllar geçti hep yabancı yanları.
Silinmedi hatırından anları,
Genç ihtiyar verişirdi yaylada.

{Kâzım ÖZGÜR 20/HAZİRAN/1984}