Yayla Güzeli Şiiri - Mustafa Ceylan

-Sayın M. ERTAŞ’ a...
Meydana toplanmış Barçın Yaylası,
Bir güzel seçmiş ki başlar belâsı...
Dedim kulağına “Benim olası! ”
Tirim tirim titrer, yayla güzeli.

“Gök öncek” belinden dize uzanmış,
Şal kuşağı yedi renkle bezenmiş,
Mevlâ boş vaktinde tutmuş özenmiş
Güldür katmer katmer, yayla güzeli.

Boncukla süslenmiş saçı taralı,
Zümrüt gerdanında takı sıralı...
Çil keklik... Pınara vardı varalı
Çakıllardan çirper, yayla güzeli.

Dudak al-kırmızı, inciden dişi,
Yüce dağ başında ay olmuş kaşı.
Ala-şafakların sevdalı kuşu,
Yârine göz kırpar, yayla güzeli.

Eller gümüş çubuk, kollar bilezik,
Beli, boynu ince, o kadar nazik.
Ateş içindeyken bana der: “Yazık! ”
Bir serinlik serper, yayla güzeli.

Fısıldar gönlünü “sır ebesi” ne,
Çiğdemlerin sesi sinmiş sesine,
Menekşeyle kekik onun nesine?
Türüm türüm tüter, yayla güzeli.

Yaylalar içinde Barçın Yaylası,
Karac’oğlan yapar, beni böylesi.
Yaz-bahar ayında, Cuma öğlesi
Ceylan’a gülümser, yayla güzeli.