Yayla Gülleri Şiiri - Nursevım Aksoy

Yaban olur derler,
Yayla kızları
Ne yanılgı ama
Oysa,
Akdeniz’in coşkusundan saklar gibi
Etrafları dört bucak dağ
Anlatırlar,
Asırlar öncesi ataları
Zalim hükümdarın zulmünden kaçıp,
Mekan tutmuş dağları
Şehre yakın,
Bir o kadar da uzak
Sanki,
Ayşe’nin gözleri
Tiril tiril entarisi
Güllü şalvarı
Perçemleri düşmüş yüzüne,
Yine de bağlamış yemenisiyle saçını
Eker tarlaya ekini
Bahçe çapalar sular
Anası, babasıyla
İnek sağar
Su taşır
Köyün çeşmesinden
Hamur yoğurur,ekmek açar
Çakmak çakmak
Çakır gözleri
Bir yari var,Ayşe’nin
Kara yağız delikanlı
Dededen kalma, deri çizmeli
Kır atlı, Ahmet
Evin tek oğlu
Bir çift kara göz, yanar Ayşe’ye
Atını şahlandırır
Evinin önünden geçerken
Yüreği titrer, Ayşe’nin
Vermez babası,köy delikanlısına
Rahat etsin ister,anası
Düşünde Ahmet’i görür hep, Ayşe
Gelin olamaz, hiç düşlerinde
Şehirde koca fabrikalar
İşe girecek Ahmet, şehirli olacak Ayşe…
Ben çocuktum,
Okul açıldı mı,dönerdik şehre
Sorardı anlatırdım, şehri Ayşe’ye
Çakır gözleri buğulanırdı
Duydum,
Beş yıl sonra kaçmış,Ayşe Ahmet’ine
Gittim evlerine,
Sarhoş koca
Fabrika işçisi, gözleri bulutlu Ayşe
Çocuktum,
Güz gelince,dökerdi yapraklarını
Yayla gülleri
Toprağa dökülen tohumları
Hangi yaz yeşerir?
Bilmem
Ya Ayşe’nin umutları…