Yayla Gecesi Şiiri - Mustafa Suna

Bir yaprak misâli yaralı gönlüm
Kurumuş, iniler, yayla gecesi.
Rüzgarın önünde târumâr olmuş.
Meşrıktan mağribe gezer nicesi.

Yürek yaktım, yürek yandı, nâr ilen.
Ateşimi soğuturlar kar ilen.
Alvar Köyde,”Efe” söyler, bar ilen.
Kar da paklar, nâr da paklar necesi.

“Üçler”’in yanında dört bulamadım.
“Yediler” tek imiş, çift bulamadım.
“Kırklar” otağında dert bulamadım.
Bilenler bildi, bu; ”can bilmecesi”.

Satırlar, sırdaşım, sırrımı sakla!
Emânet uludur, kopmayın “Hakk”la!
Nâmerde güvenme, kucaklaş pakla!
Sorarlar hesabın, tek bir hecesi.

Kalemin yazdığı, gönülden aktı.
Yârânım okudu, gönüle baktı.
Âb-ı Kevser gibi pâk u berrâktı.
İçtiler, gittiler,günün gecesi.
DALLI MUSTAFA